Twee Portugezen stappen richting Landcruiser. Begeerlijke blikken gaan op en af. Ik zit te worstelen met de tentakels van een veel te grote octopus voor ons twee. Het vriendelijke viswijf vertelde Kris dat het, na kuisen, net genoeg zou zijn. Niet dus! Een solitair reizende Hollandse had ons nochtans verwittigd bij het binnenrijden van Portugal. Vraag een halve portie van het gerecht en zelfs dan is het nog teveel, vertrouwde ze ons toe. Het klopt helemaal! Portugezen zijn niet alleen buitengewoon gastvrij, ze hebben ook een ongelofelijk rijke keuken. De bakkerijen liggen vol lekkere broodjes, gebakken met natuurlijke gist, en fijne patisserie. Voor elk huis wordt s’middags en s’avonds de houtskool aangestoken en worden er versgevangen sardientjes en ander lekkers uit de zee mooi op aangebrand.

Anderssoortige bruingebrande volronde broodjes liggen rij aan rij op het kleine stukje bewaakte strand langs de uitgestrekte Atlantische kust warm te blijven. Jonge Portugese vrouwen pronken niet met borsten, maar branden net geen korsten op hun nauwelijks bedekte achteronderkant. Niks dan respect voor de emancipatie van de vrouw!

De zondagmis gooit zich hier volledig op de verering van de H.Fatima. Drie op de honderd aanwezigen zijn mannen. De vrouwen zijn vrijwel allen zeventigplussers in het zwart gekleed, buiten die ene in een blauw, uit jute vervaardigd kleed,dat er alles aan doet om elke vrouwelijke vorm als in een patattezak te laten verdwijnen, non. Respect en ze zong nog mooi ook! Greogoriaans is niet dé moeilijkst te zingen muziek, maar toch.

De twee Portugezen vertellen me dat ze al surfend op de golven diezelfde kust verkennen. Ze werken beiden in het buitenland. De ene spreekt een mondje Nederlands, geleerd op zijn job in het uiterste noorden van Nederland. De andere geeft les in Angola en droomt ervan de twee Portugese oudkolonies van west naar oost met een fourwheeldrive te doorkruisen.  De verbinding overland van Angola naar Mozambiek is een trip doorheen één van de laatste grote stukken ongerepte Afrikaanse wildernis. Kaza Transfrontier National Park strekt zich uit van Angola over Namibie, Zambia, Zimbabwe en Botswana en laat zich verder via de Zambezi vrij makkelijk verbinden met Malawi en Mozambiek. Een Landcruiser lijkt hem daarvoor het meest geschikt. Dit laatste hebben we nog gehoord! Afrikakenners hebben ons dat al meermaals wijsgemaakt en ik ben nog steeds benieuwd of dit echt wel zo is! Proefondervindelijk bewijs dringt zich hier op en deze hypothese vraagt om bevestiging. On the road!

De kranten herinneren me aan de dreigende gevaren onderweg. In de woestijn verloren gelopen Libiers met Kalashnikovs op zoek naar een geschikt voertuig, Boko Haram, met Ebola besmette openbare kakpotten,… In niet mis te verstane koppen trekken ze de aandacht en vergeten daarbij dat Koning Voetbal de hoofdzaak van hun schrijfsels is. ManU is het seizoen vrij goed begonnen…