Jeroen  Brouwers schrijft een boek en hij doet dat goed. Niet eenmaal, maar vele malen. Alle gradaties van sarcasme passeren. Het Hout, zijn recentste boek ligt voor mij. Langzaam ben ik het aan ’t verorberen en ik moet toegeven dat dit de overtreffende trap van walging en afkeer is. De Kerk en zijn handlangers, de Duitsers van tijdens en na de oorlog en al wat dat heeft veroorzaakt in de opvoeding van een naoorlogse generatie. Ze zullen het geweten hebben en ze moeten eraan geloven. Hij braakt het er allemaal uit in hortende en stotende zinnen, wat het soms nog nauwelijks leesbaar maakt. Elk huisje zijn kruisje en oneindig veel respect voor de generatie die hierdoor  gevormd, misvormd en vaak gewoon getraumatiseerd is.

God schept de aarde, heeft hierin wel wat ervaring en zoniet, nog geen probleem,  want hij ziet en kan alles zonder er zijn hand voor te moeten omdraaien. Zeven dagen lang heeft hij zowat heel het heelal en al en in het bijzonder de aarde volgetoverd met tutti quanti. Sommige dingen al mooier en nuttiger dan andere. Zijn pronkstuk, de mens, heeft hij op de laatste dag gecreeerd. Hierover bestaat enige discussie. Is er wat geboetseerd of is er een rib gebruikt of wat ander materiaal om het geheel af te werken, spuitbussen voor de anderskleurigen?!

Adam en Eva, werkelijk de eerste mensen op aarde, leefden in het Aards Paradijs. De meesten geloven dit natuurlijk niet meer. Maar er zijn er nog altijd veel teveel die het wel doen. Er was een tijd dat kinderen met van die voze verhaaltjes om de tuin werden geleid, het doopvont werden ingegooid, om vanaf dan ergens  tussen Hemel en Hel hun leven lang te lijden en  zo hun schuld af te lossen voor de Erfzonde. Die ene oerstomme stommiteit van een onnozel stom wicht dat niet beter wist, die ene handeling gaf de wereld een ander uitzicht.  In het Aards Paradijs was alles wat je hartje maar kon wensen. Behalve appelen plukken van die ene appelboom natuurlijk. Wat niet mag, wil je dan wel eens graag doen. Bovendien was in het Aards Paradijs toch vrijwel alles toegelaten, dus een appel meer of minder gaat de wereld niet veranderen.

Toch wel dus! Eva zette haar tanden, op aanraden van die slang, in de appel en de rest is history. Leuk om aan kindjes voort te vertellen, maar voor mij zowat het grootste trauma uit mijn kinderjaren. Geen geweldplegingen, geen gevoos. Gewoon het einde van het Aards Paradijs was het ergste wat me toen kon gebeuren. De zorgeloze kindertijd werd vaarwel gezegd en vanaf dan was het bidden tegen de verdoemenis. Geef mijn kind dan maar een Rescue, besprenkel het met Bachbloesems en klaar is Kees.

Iets  luchtiger leesvoer en zeker een aanrader voor jonge idealisten en toekomstige wereldverbeteraars is het boekje van Seppe van Groeningen t’Aards Paradijs!