“Ziet huldre von Ouest Vloandre?”vraagt ons een jongeman met enige omzichtigheid. Westvlaams is niet zoals het Antwaarps een wereldtaal en dus is bij de eerste contactname enige voorzichtigheid aangewezen. Verstaan ze me of niet. Denken ze dat ik een overal gehate Rus ben of gewoon de enige die deze taal spreekt! Niet makkelijk, het leven van een westvlaams sprekende Westvlaming. Niet in Belgie en zeker niet in Frankrijk. Ook al speelt dit gebeuren zich af op een camping vol belgen ergens verscholen in een stukje bos langs een rivier.  Als je het zou gaan zoeken, je zou het nooit vinden.

Thierry (zijn echte naam doet hier niet terzake en zou alleen maar voor verwarring zorgen) had met zijn scherpe blik gemerkt dat op de nummerplaat van de auto “Lichtervelde”stond vermeld, met daarbij de garage waar de auto tweedehands werd gekocht en zag dus eindelijk, na twee weken bomentellen, zijn kans schoon om een gesprek aan te knopen. Gelukkig zijn wij meertalig en een mondje westvlaams is ons niet vreemd, dus al snel werd er een sappig gesprekje aangeknoopt. Want je zou stilaan kunnen gaan vermoeden dat elke W.V.  en Thierry in het bijzonder, niet meer is dan een individu van bache de kuppe met een mulle vol stutte en verder geen grijze massa tussen de oren. Niets is minder waar!

Thierry is nl. niet alleen een W.V. maar ook een B.V.. Nu kalend, maar daaronder met enige nostalgie terugpeinzend aan zijn jaren als beloftevol wielrenner.

Koersen met Peter Sagan en bevriend met Jelle Wallaeys en Julien Vermote, tevens zijn trainingsmakkers, vullen een palmares ook zonder overwinningen. Onze Grijze Fietsmuizen en Wannebees grossieren in overwinningen van De Grote Prijs Dirk Claessens, wat ook al niet slecht is, maar is niks vergeleken bij deze lookalike van Michel het Peerke Pollentier.

Toen enkele jaren terug een aantal jonge coureurkes uit een Zimbabwe in volle depressie werden geevacueerd en tijdelijk omarmd door Roger De Vlaeminck en heel wielerminnend Vlaanderen, was hij bovendien trainingspartner/figurant in de serie naar hen genoemd.

Allez Allez Zimbabwe! Wat is er ondertussen van hen geworden. Kapotgetraind in het veld en doodgeknuffeld door rondborstige adoptiemoeders, keerden ze uiteindelijk terug naar hun land van herkomst. Teveel koude,  te weinig talent, opgebruikt door de commerciele zenders, maar hopelijk met een degelijke fiets en veel koersbandjes bestand tegen de kurkdroge, harde Zimbabweaanse ondergrond, terug naar AF.  Rika, onze toekomstige hond, die verder met Thierry niks te maken heeft en waarschijnlijk ook geen uitstaans heeft (is dat eigenlijk wel Nederlands?), kan hier zijn intrede doen omdat het nu even goed uitkomt. Af! Rika…..

Een museum à la Lino Laverazzi in Bedoin, vol oude, kapotte fietsen met verduurde banden, moet zeker haalbaar zijn in Zimbabwe. Het zijn trouwens krakken in het recycleren van zowat alles. Allez Allez Zimbabwe! Wij komen zeker langs.’