Een mooie stad, Tanger. Havens hebben altijd iets speciaals. Ze trekken een allegaartje van gelukszoekers, leeglopers, zakkenrollers en dromers aan. Eindeloos lang naar de einder kijken. Al starend wegdromen. Het is zoals in een vuur kijken. Relaxatie voor de ogen!

Gendarmerie Royale, Royal Golfclub de…,, de Koninklijke Harmonie of Koninklijke Wattefok. In de naam van de koning wordt hier nog wel wat eer opgestreken. Ook in onze Monarchie wordt nog wel vanalles en nog wat Koninklijk genoemd. Alsof je daarmee beter sjot, betere stukken vlees op de toonbank hebt liggen of een langere fluit hebt.

De Pesidentiele Garde, de Presidentiele Suite en veel verder kom ik niet. Presidenten dragen duidelijk iets minder standing uit.

Tanger is de Bab Afrika. De echte poort naar Afrika ligt hier. De richting waarin de meesten uitgaan is echter de omgekeerde, Bab Europa zou correcter zijn. Dagelijks halen honderden bootvluchtelingen het nieuws. Anoniem zitten ze in gammele bootjes of drijven ze ergens onderweg op de golven richting Spaanse kust. Teveel betaald en slecht voorbereid, opgelicht door mensenhandelaars die hier met tiketten en paspoorten zwaaien op zoek naar nieuwe slachtoffers. Die zie je onderweg op de middenberm van de autostrade richting Tanger wandelen. Kwestie van de weg niet te verliezen.

Moussa-what’s in a name- heeft al drie oversteken geprobeerd. Elke keer is hij door de politie uit de boot gelicht en terug op het droge gezet, in Marokko. Hij blijft goedkope horloges verkopen en opnieuw proberen. Iedereen in zijn thuisland Mali rekent op hem. Een mooi Peulmeisje wacht hem geduldig op. Ze is vijftien jaar nu. Hopelijk voor haar doet Moussa er nog enkele jaartjes over en keert hij rijk terug.