Zoals alle kindjes op de wereld ondertussen wel weten, loopt er in mijn tuin een schildpad rond. Nu, lopen is iets overdreven. Het is eerder kruipen zoals Newborn Ferron dat begint te doen.

De schildpad noemt nog altijd Shellfie omdat ze een schild heeft en de papperige pad zit binnenin. Haar leukste spelletje is bovendien in haar schelp kruipen. Dus!

Bosjesmannen in Afrika lusten dat graag. Ze maken daarvoor een vuurtje met twee stokjes die ze op mekaar wrijven, leggen daar de schildpad op haar rug bovenop. Zo kan ze niet weglopen en kan ze sudderen in haar eigen schildpotje. Zelf nog nooit gegeten maar nog niet vergeten. Het schildpotje gebruiken ze daarna om struisvogeleitjes in te bakken. Zo een eitje van een struisvogel is genoeg voor een hele familie. Lekker ontbijtje op zaterdagmorgen, met spek voor de spieren.  Volgende keer ga ik de Bosjesmannen toch eens vragen hoe ze een gekookt eitje klaarmaken. Daar is zo’n schildpot veel te klein voor.

Er bestaan nochtans heel grote schildpadden, waar je kan gaan opzitten en als je heel veel tijd hebt brengen ze je van hier naar ginder. Kijk maar naar N.F. hoe lang dat kan duren.

Grote schildpadden worden soms 150 jaar, dat is ouder dan de Bonnie en de Opa. Shellfie heeft minder geluk. Hij of zij is al drie keer gaan lopen en van de honger teruggekomen. Hij heeft zo weinig gegeten de laatste week dat hij ervan gekrompen is met schild en al. Voor de ongelovige thomassen zal ik er nog eens een Selfie mee trekken, dan kun je het met je eigen ogen zien. Newborn Ferron mag er ook naar kijken, ook al snapt hij er nog niks van. Doe hem de groetjes en zeg dat hij al kan kruipen als een schildpad. Dan is hij zeker blij en heeft hij weer een leuke dag.

Slaapwel nu! Oogjes dicht en ga maar zitten op de rug van Shellfie, de hele nacht door….