Een normale werkdag als wannebe taxidriver ziet er als volgt uit: s’morgens opstaan met de zon, een megaportie muesli naarbinnen werken (eigenlijk de belangrijkste maaltijd van de dag), op weg om wat aankopen te doen en dan en passant lifters langs de kant van de weg oppikken en weer afzetten.

Vanmorgen ben ik onderweg naar de carrefour.. Niet de Carrefour, maar gewoon het dichtsbijzijnde kruispunt van activiteiten, hier 10km verderop. Langs de kant van de weg staan enkele backpackers te liften. Le Petit Taxi doet zijn werk en stopt als vanzelf.

Enkele minuten later ben ik onderweg met een auto volgepropt als een conservenblik. Zeven Oekraieners hebben mekaar achterin de bak geduwd en zitten nu enthousiast te kwetteren over hun reis, de volgende bestemming en uiteraard hun geboorteland. Ze spreken verrassend goed engels. Ze zijn onderweg naar de bergen en gaan er de Toubkal beklimmen. Onderweg informeer ik ook even naar de burgeroorlog in hun land.” It is not a civil war!”, wordt er al even enthousiast gereplikeerd. Het zijn, volgens hen, gewoon terroristen die door de russen woeden bewapend en die hun land proberen te destabiliseren.

Schieten is trouwens geen simpele bezigheid en ik vind dat daar niet al te licht mag overgegaan worden. Schieten voor de sport op de kermis of voor veel geld op wilde dieren, dat gaat nog. Als professionele fulltime bezigheid wordt het al veel moeilijker. Raakschieten vraagt een goed oog en iemand gewild doodschieten vereist een scherp oog en een vaste hand.

Zo kreeg ik eens een geweer in de hand geduwd de morgen na een nachtje  stappen met een bende Ierse  leraars. In de verte dook een statige kudu op met van die mooie kurketrekkerhoorns. Vastberaden nam ik hem in het vizier. Ik zette de pal op scherp. Hij keek me aan met veel helderdere ogen dan de mijne. Ik zag hem denken wat voor een onnozelaar ik was dat ik nog maar zou durven veronderstellen hem vanop 50m afstand te raken, laat staan in  one single blow dood te schieten. Ik begreep hem. Die blik! En hij verdween in de bush, moglijk op zoek naar nog van die prutsers.

De grote organen van deze wereld beslissen, vaak in Brussel, welk conflict legaal is en welk niet. In zo’n officiele oorlog vallen burgerslachtoffers en worden deze als collateral damage bestempeld. In de niet legale conflicten heb je aan de ene zijde terroristen en aan de andere kant  de vaak door het westen gesteunde strijdkrachten of rebellen of vrijheidsstrijders. Slachtoffers worden daar meestal als helden of martelaars gezien. Ge moet maar geluk hebben in het leven en soms ook in de dood.’

De oekraieners stappen, nog even uitgelaten als voorheen, uit en zetten hun rugzakken aan de kant. De duimen gaan opnieuw omhoog. Toubkal here we come!

Lang leve de Oekraieners en van mij mogen ze elk jaar het Eurovisiesongfestival winnen.