Soms droom ik ervan om middenin de woestijn te zitten. Mezelf verliezen in een zee van zand. Zandbaden en , bij zonsondergang, mijn rug verwarmen tegen een hoge duin terwijl de lucht rondom al snel begint af te koelen.

Hier daarentegen is de woestijn niet meer dan een paar hoopjes zand met kruiwagen en camion kriskras neergekieperd. De Duitsers en Spanjaarden racen ze dan plat met hun 4X4’s en quads. In de winter , als het laagseizoen is , duwen ze dan het zand terug omhoog tot ware duinen. Een fenomeen dat zich bij ons aan de kust ook jaarlijks voordoet. Het water zou anders nu al in Antwerpen aan onze voeten staan. Achter die duinen worden dan een reeks campementen opgetrokken, snel snel met bijhorend sanitair blokje, om de stront te centraliseren in een gat. Zoniet vliegt het WC-papier je nog meer om de oren. Merde Desert!

Dagelijks zo tegen zonsondergang racet die hele bende de dichtstbijzijnde duin op. Dromedarissen, quads, voetgangers haasten zich om de laatste straaltjes mee te pikken. Helaas, voor sommigen, die hijgend neerzijgen aan de rand van de duin, is de zon hen net iets te snel af geweest. Ontmoedigd ploffen ze in het zand. Tomorrow another day!