Marokko lijkt een en al het werk van god. Allah is alomtegenwoordig. Het vocabularium van de doorsnee Marokkaan bestaat uit een woord en de rest is aanvulling om de zin vol te krijgen. Correcter is, dat alle mensen hier aan het werk zijn voor god. Een beetje zoals Bush indertijd, die ook alles in de naam van god deed: een oorlogje beginnen,  terroristjes uitschakelen, mensjes vastzetten zonder rechten en nog van dat fraais. Van Darwin en de evolutietheorie is ook hier geen sprake. Het gaat hier zo traag dat het lang en veel proberen wordt voor een verandering echt voet aan de grond krijgt.

Vanmorgen  pikte ik voor de tweede keer een liftende Imam op die van Tamdaght naar de volgende moskee in Ait Ben Haddou moest. Hij vroeg me wat ons kruisteken eigenlijk betekent. Ik dacht: “eigenlijk niet veel”,maar ik begon toch maar na te denken en te graven naar de betekenis van iets wat vroeger te pas en te onpas gedaan werd, nl. een kruisteken maken.

Ik zei hem dat de hand naar boven op het hoofd brengen, iets met God te maken had, naar onder met zijn zoon Jezus(klopt dat wel), waren dat niet gewoon Maria en Jozef met een beetje hulp van het Groot Licht van de Heilige Geest die daarvoor gezorgd hadden. Daarover ben ik wijselijk niet begonnen, want het was nu al complex en onduidelijk genoeg. En dan links en rechts die Heilige Geest en Amen. We waren in het volgende dorpje gearriveerd en het gesprek zat erop.

De moskeeën rijzen hier uit de grond als paddestoelen. Er is geen huis of mens in mijlen te bespeuren, maar er staat wel een joekel van een bunker in grijs beton met een pik tot aan de hemel te pronken. 

De enorme basiliek van Opus Dei in Torreciudad is ook nog zo’n misbaksel , maar dan wel in rode baksteen.

Misschien ook door Marokkanen gebouwd. Tot voor kort deden ze daar het zware en vuile werk. Het immense gebouw staat wel op een unieke locatie, hoog boven de vallei van de Cinca en met de hoge, besneeuwde toppen van de Pyreneeën op de achtergrond. Ook daar woont geen mens in de buurt.