Vandaag is de Toyota Landcruiser HZJ 75 of Landycamper 200.000km ver. Een mijlpaal in het 15j oude bestaan van deze 4X4. Half de wereld rond en met de vorige eigenaars, Philippe en José, al naar Rusland, West Afrika, Egypte etc. gecruised. Ze, P&J,  werden het schokken en schudden, het kromzitten in de net iets te lage achterbak, het koken en wassen boven de kakpot en het kakken met de rug tegen de vuile afwas stilaan beu. José was ondertussen door haar slechte rug wel 10cm gekrompen  en Philippe probeerde nog, maar zelfs voor hem werden de harde  slaapbanken er teveel aan. Ze gingen vanaf nu hotels aandoen en met pijn in het hart deden ze afstand van de Landy. Een klein jaartje verder en zonder Terratrip en  satelliettelefoon en nog wat andere, overbodige uitrusting armer, onderwerpt het vehikel zich gewillig aan onze eerste ervaringen offroad. Golvend en wiegend door het mulle zand, rammelend en zwevend over de kms wasbordpiste. Lichttraumatische herinneringen schieten als pijnscheuten door mijn hoofd. Beethovens’ Kweetniehoeveelste  galmt door de boxen, we vliegen op een verlaten  piste van de Mozambiekaanse kust naar de grens met Malawi. De weg is breed en bij een snelheid van rond de 100km/h, trekt de 4X4 ons moeiteloos  in, over en rond de putten. Een iets te diepe krater gooit de hoog op zijn poten staande Hilux naar de kant van de weg. Verstopt in het hoge gras wacht een betonnen duikertje geduldig op de aankomende regens en deze ene keer ook op ons. Met een doffe klap rukt het muurtje de achteras vanonder het voertuig . We vliegen 2m de lucht in en landen iets verder  met het chassis op de weg. Weg ook de achterwielen, die een eindje terug slordig over de hobbelige piste liggen verspreid. Het is 1999 en het einde van wereld nog veraf. The End my friend, my friend The End.