De golfplaten boven mijn hoofd beginnen stilaan warmte af te geven. Het is zondagmorgen elf uur. We gaan stilaan richting de dertig graden. Ook hier staat de radiator aan, maar hij hangt boven onze hoofden! Het voelt koortsachtig warm omdat het je voorhoofd is dat de hitte opvangt. Gisteren in de Matobo Hills was het niet anders. Puffend en zwetend hijgen we ons van de ene rots naar de andere. Matopos ligt bezaaid met van die reusachtige monolieten en er bovenop rotsen die balanceren, tegen en op mekaar aanleunen alsof ze elk moment naar beneden gaan donderen. Hierop fietsen bij deze temperaturen zou in het Belgisch Nieuws aangekondigd worden als gevaarlijk voor de gezondheid! Blijf binnen, drink voldoende water en hou je koel! Hier lachen ze met zoveel gepamper en is het hoogstens een leuke anekdote van die Belgen.
Voorlopig blijft de regen uit. De daken zijn waterdicht, een enkele lek net gemist waarschijnlijk. De dakgoten hangen terug recht en wateren hopelijk voldoende af. Als het nat met bakken uit de lucht valt, is er weinig af te voeren.
De geliefde Westhoek zit met een massa rotte petatten! Vroeger, echt lang geleden, reden we met de camion richting Noord Frankrijk en stopten we net voor de grens bij de echte petattenboeren. Bij sommigen lag de boerderij op Belgisch grondgebied en stonden de aardappels op hun velden in Frankrijk. Smokkelen bestaat dat nog!? Drugs, diamanten misschien, geld!? Nu de economie nog maar eens grotendeels gedollarised is, gaan de vuile billetjes terug vlotjes over de toonbank van de ene hand in de andere. Soms vinden ze dan de weg naar buiten, de grens over. Legaal mag er momenteel nog 1000US$ mee naar buiten genomen worden, het land uit!
Zo nu en dan, af en toe , soms smelten bevroren tranen langs je kaken en lopen druppelsgewijs naar je mondhoeken. Zout op je wang van zoveel schoonheid, af en toe menselijke gruwel! Het nieuwste en laatste liedje van John Lennon en de krekels klinkt zo vertrouwd dat het ontroert. Vintage John Lennon ook al is zijn stem een beetje ijzig. 50 jaar ingevroren en bewaard, nu terug tot leven gebracht door Paul en Ringo en een stukje slide gitaar van George Harrison. Alhoewel, het lijntje bas van Mc Cartney mag er ook wel zijn. De hele ochtend blijft het in mijn hoofd spelen en zo af en toe zing ik de eerste vers of strofe zachtjes mee: Now and then I miss you,… I love you…., I kiss you…., I wish you…. zou voor altijd mijn levensmotto kunnen zijn!
Soms is er ook gruwel! De journalist die wanhopig zijn kogelvrije vest en helm live afdoet en de wereld toespreekt dat het een vals gevoel van veiligheid geeft, maar in realiteit niks betekent in een niets ontziende oorlog. Bevroren tranen smelten en stromen langs de kaken van het nieuwsanker die voelt dat dit echt is en geen professioneel verslag van iets gruwelijks dat zich voor haar ogen afspeelt. Beelden wennen, hoe afstotelijk en inhumaan ze ook zijn. Plots worden ze terug menselijk, herkenbaar en voelbaar. Alleen rede is in staat tot zoiets onredelijks. Dieren, voor zover ik weet, doen dit niet! Arrividerci and never again!
niet altijd alles koek en ei en zijn dromen mooier dan de werkelijkheid, toch moet gezegd worden dat het er soms, heel soms op lijkt dat beiden mekaar heel dicht benaderen en de realiteit wel eens voor toffe verrassingen kan zorgen. Leef je droom! Het echte leven, moet ik toegeven, is meer van dag tot dag, moment naar moment omgaan met wat zich aandient. Blijven proberen, toestanden, de weg verliezen, niet teveel plannen en openstaan voor wat zich aanbiedt…. Tish zit aan tafel in de keuken. Een stukje Franse slag in Bulawayo speelt zich voor ons af. Zelfgemaakte icetea van pompelmoezen uit de tuin op basis van grondwater wordt aangereikt. Potten marmelade staan aan de rand van het aanrecht. Bestoft porcelain op bepotelde schabben lacht ons toe. De geur van frangipani waait door de achterdeur binnen. Er staan ook twee fornuizen! Het ene is een oud elektrisch model met van die spiralen om de kookpot op te warmen. Sinds lang is het buiten gebruik. In deze uithoek van Burnside worden regelmatig koperen bovenleidingen gestolen en zitten de huizen soms wekenlang zonder stroom. Ook de weg ernaartoe is zo goed als onbestaande en het overgebleven streepje asfalt is een bevestiging van het gezegde: beter een goede grindweg dan een slechte ……! Het tweede kookfornuis is op gas. In de oven worden koekjes gebakken. Voor de hond, zegt Bill en hij presenteert ons een glazen bokaal met daarin harde, bruine driehoekige snackjes. Wijzelf vinden ze fantastisch, voegt Tish eraan toe! Ik neem er eentje en zet mijn tanden in iets wat lijkt op geperste pelletstukjes. Moses ligt onder een moerbeiboom zijn zondagroes uit te slapen. We gaan pompelmoezen plukken en passeren het pittoreske huisje van de tuinman dat zich een beetje hogerop tegen een immense rotswand bevindt, waarin nog hogerop een natuurlijke poel zijn plek heeft gevonden. Eens, lang geleden, was dit het zwembad en kon je vanaf de rotsen in het frisse water duiken. De pomp heeft het begeven en werd nooit vervangen. Om maar te zeggen dat Wonderland al lang niet meer is wat het ooit was!
Lucky bean tree of Gum gumtree! Vannacht met een klap, 6,1 of 5,8 op de schaal van Richter, neergeploft naast het huis! Middenin de vermolmde stam, hoogstwaarschijnlijk de reden van de val, groeit al een nieuw exemplaar van dezelfde boom. Een echte rebirthing van een boom! Een kleine palm heeft zich ook al in de humuslaag geplant!
Een Mousebird(Urocolius indicus indicus) of gewoon Rooiwang muisvoël vliegt voorbij. Met zijn kuifje en lange grijze staart is het vogeltje vrij snel te herkennen, alhoewel het vanop een afstand zou kunnen verward worden met een Paradise Flycatcher of ook Paradys- vlieëvanger.
Van heel ver en met veel tegenlicht zijn deze twee echt niet van mekaar te onderscheiden!
Volle maan, een waterplas en kurkdroog weer zijn de ingrediënten van een geslaagde gamecount. Elk jaar rond deze tijd worden in de verschillende wildparken van Zimbabwe de dieren geteld. En omdat het droog is trekken ze dorstig richting waterplassen en is turven, zelfs bij maanlicht, een koud kunstje. Wij trekken richting Hwange NP, bijna zo groot als Vlaanderen en het grootste wildpark van Zim. Omringd door privé-concessies waar nog naar hartelust op de big 4 kan gejaagd worden, strekt het gebied zich uit van 100km ten noorden van Bulawayo tot Vic Falls, een dikke 400km verder. Tijdens het droge seizoen migreren bovendien duizenden olifanten, zebra’s, kudu’s, impala’s,…met in hun kielzog roofdieren op zoek naar bloed, wat van dit gebeuren een trekpleister maakt voor een rits buitenlanders. Voor de rhinoceros moet je hier in Bulawayo zijn. 30km buiten de stad strekt zich een prachtig natuurgebied uit vol ronde rotsen, klein en groot, in vormen allerhande. ‘Moeder en kind’ is één van de bekendste balancing rocks, maar er liggen ook immense monolieten alleen of tegen elkaar aanleunend. Het is onze wekelijkse speeltuin als we met de Lounge Lizards MTB de benen pijnigen op en af zigzaggend tussen al deze natuurpracht! De helft van het gebied is bewoond en is het jaarlijkse toneel voor de ‘My Beautiful Home’ contest. Huisjes worden binnen en buiten verkleed, gekneed in klei en beschilderd met natuurlijke kleuren. Echte kunstwerkjes die de lokale Matabele bevolking een boost geven en als ze winnen krijgen ze een Chinese fiets van 50kg of een ploeg die ongeveer hetzelfde mag wegen , want het is de koe of de ezel die met het ding de harde grond in voren moet trekken! De andere helft van het gebied is National Park. Een vijtigtal witte en zwarte neushoorns lopen er vrij maar wel streng bewaakt in rond. Het juiste aantal en exacte lokatie van deze bedreigde en kostbare diersoort worden strikt geheimgehouden voor de buitenwereld om het de stropers niet te gemakkelijk te maken. Al fietsend kan je af en toe op een grazende witte of blaadjesetende zwarte neushoorn botsen!
‘ What day are we?! Today! Oh, that’s my lucky day!’ of zoiets na een dagje uit, vermoeid van het harde trappen onder een brandende zon, maar voldaan door al deze schoonheid rondom.
en over nog wel wat anders waar een teveel aan is of dreigt te komen!
Teveel water, teveel droogte, teveel wind, teveel varkens, kippen, koeien, teveel stikstof,… Wat zich in België afspeelt rond het stikstofdecreet begint te lijken op wat zich in Zimbabwe rond jaar 2000 afspeelde. De politiek wikt en beschikt en duizenden boeren worden van hun land gedreven. Natuurlijk zijn het andere tijden, speelt het zich af op een ander continent en leven we in België gelukkig in een iets democratischer systeem. Wat wil zeggen dat er naar alle waarschijnlijkheid in dit proces geen boeren gaan sneuvelen. Wel kippen en varkens….ze zijn er ook gewoon teveel! John Seymour begint in zijn experiment rond self-sufficiency eind jaren 50 met een bouwvallig boerderijtje, een overwoekerd stuk grond en teveel goesting! Hij laat zien hoe je met voortschrijdend inzicht, hard werken en vooral logisch denken al een heel eind op weg bent zelfvoorzienend te worden! Is er gras, dan koop je een koe! Geeft die koe melk, dan gebruik je die voor boter, kaas, youghourt,… Het teveel, je kan geen 20 l melk per dag consumeren, geef je aan een varken. Dat varken ploegt en bemest de akker al vretend en vult de pan met buikspek op een koude zaterdagochtend. Seymour maakt ook brandhout van het idee dat een koe raszuiver moet zijn en vooral meer en meer melk moet produceren. Een overvoede Frieslander produceert 40l melk per dag, maar vraagt krachtvoer, laat een berg mest achter,…. Een bastaard graast en doet maar wat tot de honger gestild is, legt zich neer en staat pas op als één van de magen begint te grollen en er opnieuw gras moet aangevoerd worden. Het resultaat is de helft-melk- so- what! Als je een selder plant in het voorjaar en er moet spaghetti gemaakt, dan trek je gewoon een paar stengels weg. De moederplant kan rustig verdergroeien tot ver in het najaar en zelfs de winter door als het moet! Als daarentegen de hele plant met wortel en al wordt uitgetrokken, is het ermee gedaan, ligt de helft tussen de mosselen en de andere helft nog wat vers te blijven in de ijskast. Een beetje boerenverstand halveert de afvalberg en ons energieverbruik in geen tijd!
Bougainvillea’s in overvloed…
Vanmorgen, na het lezen van De Morgen en stukjes van De Standaard online, de gebruikelijke yoga-stretch van nek en rug en het overheerlijke ontbijt aan de rand van een tuin-in-bloei bij het prille begin van de lente (waar blijft de regen), ben ik gaan fietsen door Burnside en Hillside. Opvallend is het gebrek aan asfalt als je tussendoor rijdt. Het is droog. De potholes zijn gevuld met grind en de combinatie van veel putten en gravel geven het geheel een aanblik van een asseweg. De natuur is bushy-bruin na 6 maanden zonder een druppel regen! Ondanks dat schieten bomen en struiken in bloei. Jacaranda, frangipani, … een paradijs van kleuren en geuren in afwachting van de thunderstorms! Zondvloed in Europa. Griekenland, Italië en zelfs Libië worden overspoeld. Tegelijk brand het in andere landen na maanden droogte. Toen we zondag aankwamen en in dalende lijn richting Nkomo Airport en Bulawayo vlogen, zagen we bushfires overal rond de stad. Meestal is het gecontroleerd afbranden van droog gras, tegen de wind, soms is het gewoon afvalverbranding en hangt de geur van verbrande plastiek en andere rotzooi in de lucht!
Op een doodgewone zondag is het hier rustig en stil. Als je rond de stad fiets valt het contrast met het begin van het jaar op. Toen regende het nog bijna dagelijks, de natuur was ontploft, knalgroen en weelderig. Nu ziet het er verbrand zwart uit. October is suicide-month. De lange, droge winter gevolgd door hitte en nog altijd zonder regen, zorgen ervoor dat niet alleen de natuur kreunt, maar dat ook de mens op zijn tandvlees zit. Het is vergelijkbaar met wat we bij ons in België op het einde van een natte, donkere en koude winter zien. Iedereen is verkouden en trekt zich hoestend en proestend naar de lente!
Echt goddelijk had ook gekund, maar daar is niks grappig meer aan. Voor wie God vergeten is!? Houden zo en ik zal het zeker niet in herinnering brengen. Voor diegenen op zoek naar een vervanger…. de Natuur! Ze staat aan de oorsprong en het einde van alles wat is. Ze geeft en neemt, is eerlijk, korrekt en deelt uitbundig voor wie gulzig in het leven staat. Een beetje vaardigheid volstaat om er je leven lang van te kunnen profiteren. En dat bijna gratis! De gulheid van het land van John Seymour kan je op ideëen brengen! Zijn handleiding voor self-sufficiency dateert uit de jaren zestig, maar kan mits wat kreativiteit in onze tijdgeest gebruikt worden. Echt Koninklijk!, klinkt beter in ons huidige maatschappelijke klimaat en laten we God vooral niet vergeten. Het enige verschil is dat we met ons koningshuis nog lekker kunnen lachen en het andere bloody serious is geworden. Sinead O’Conner en de Magdalena Launderies, priester-prutsers in alle regionen van de maatschappij, zondigen en boetedoeners, de erfzonde mijn God!
Al een hele tijd lukt het me niet meer om verhaaltjes op Babafrika te posten. Opgraden op mijn IPad lukte niet meer! Te oud en puur commercieel niet meer nuttig voor Apple! Heimelijk zorgen ze ervoor dat het oude, praktische werktuig niet meer functioneert en daardoor geleidelijk als maar meer de IPhone ter hand wordt genomen voor ditjes en datjes online. Uiteindelijk na veel vijven zessen, probeersels en vele mislukkingen kreeg ik de WordPress account hierop terug in beweging . Vandaar een eerste embryo vanuit het droge Byo! De verkiezingen in Zimbabwe zijn achter de rug en ondanks een overwinning voor de oppositie is er de ‘verwachte’ overwinning voor de zittende partij. Ge moet het maar gefixt krijgen. Enige lichtpunt is wel dat vriend-mountainbiker David het tot nieuwe burgemeester van Byo geschopt heeft . Real Real! Echt waar ook al was het aanvankelijk moeilijk te geloven! Geëngageerd, ex-minister van onderwijs en sport, aktief voor mensenrechten en ongelijkheid én tegen geweld! Veel beter konden ze hier niet vinden en het kreëert alleszins een hoopvolle sfeer in een getormenteerd land dat nochtans alles heeft om rijkelijk van te kunnen leven!
Tang, net zoals Hoelang, is een Chinees. Ik ontmoet hem voor het eerst tijdens een wedstrijdje golf aan één of ander kasteel langs de Schelde niet zo ver van Oudenaarde. Het doet de ronde dat je vanop de golfbaan de renners tijdens de Ronde VV aan de overkant van de Schelde de Kwaremont en Kluisberg kunt zien opvlammen. Ik wordt opgedeeld in een groepje met Rayon, een slechtziende maar technisch begaafde golfer, ikzelf, beginner met veel beperkingen waaronder een handicap 34 en Tang, Chinees met een handicap 10! Deze laatste stelt voor de leiding te nemen over de vorderingen van het golfspel, de regeltjes, de puntentelling,… Wij, de slechtziende en de gehandicapte, volgen gedwee. Rayon speelt met volle concentratie vrij zuiver consistent. Tang struggelt en heeft moeite met de baan, de wind, de Schelde, de Kwaremont! Ik vind maar moeizaam de balans tussen het eigen spel, de puntentelling, de fascinerende omgeving en mijn beperkingen. De vooruitgang van de achteruitgang is een concept dat naargelang de ouderdom meer en meer in de schijnwerpers komt te staan. Het wordt ook alsmaar moeilijker om het te objectiveren, ook al krijgt het onderwerp net veel meer aandacht. Misschien wel teveel! Af en toe kan het geen kwaad om daar een beetje nuance in te brengen….over knoken en botten en alles wat zich tussen de oren afspeelt?!…
Op hole 3 zwaait Tang’s afslag in een grote bocht de struiken in. Hij gaat op zoek naar zijn balletje en vindt het gelukkig niet te ver van de green. Mijn verantwoordelijkheid ligt in het tellen van Tang’s strokes en het correct invullen van zijn scorekaart. Het vraagt al mijn aandacht en ik kan me maar moeilijk op mijn eigen spel concentreren. Hole 6 is weerom een serieuze afzwaaier en ik besluit Tang te helpen bij het zoeken naar zijn verloren balletje. Gevonden, roept Tang me even later toe en wonderwel ligt ook dat balletje perfect in de lijn van de green!
Ik ben gisteren 67 geworden en het glijdt van me af als water van een eend. Alhoewel de achteruitgang en wat daarmee aan te vangen wel een uitdaging en interessante denkpiste blijft, zowel mentaal als fysiek. Deze evolutie gaat lijnrecht richting dood en is de natuurlijke progressie van de regressie! Voor sommigen is dit laatste de enige en betekenisvolle vooruitgang maar sowieso lijkt dit in de meeste gevallen de minst wenselijke. Wie gaat er nu graag achteruit! Maar als pijn en verlies van functies de standaard wordt, spreekt men toch over iets totaal anders dan waar ik het hier wil over hebben. De vooruitgang van de achteruitgang kan ook gewoon een scheet zijn! De flatulatie en vooral de al dan niet ermee gepaard gaande stoelgang maakt de morgen! Als ik welgemutst aan tafel zit, heeft dat alles te maken met wat voorafgegaan is aan! Wakkerworden is een ritueel. Het alarm van de buren gaat af, hond(en) blaft/blaffen, één oog (het beste) gaat open en checkt het ochendlicht, maag en darmen draaien zich op gang… tot uiteindelijk de blaas en/of de aars bepalen of er wordt opgestaan, naar toilet gegaan, koffie gezet, het nieuws beluisterd, de krant gelezen, naar de vogels geluisterd,…kortom bewust worden van een dag die zich voor je uitstrekt.
Weer een nieuw biertje! De Jakke meldt me net vanuit Kopenhagen dat hij die Kingfisher wel ziet zitten. Een IPA, bitter van de hop op water uit de Okavango, bruin en rijk aan organisch materiaal. We hebben het getest en het was zeker bitter genoeg, maar toch iets te fruitig. De Delta Lager op basis van malt daarentegen heeft iets meer body! My favorite en waarschijnlijk ook beter voor de vooruitgang van de achteruitgang!
Op Hole 7 ben ik attent en wakker, maar trekt toch vooral het spel van mijn medespelers de aandacht. Tang blijft een handicap 10 onwaardig spel afleveren. Zijn scores op de kaart blijven desondanks redelijk. De wind pakt nog maar eens een balletje mee in zijn vlucht en dropt het verweg in de struiken. Volgens mij onvindbaar, maar dat is buiten mijn vriend gerekend. Op zoek naar het witte kleinood volg ik in zijn voetspoor. En dan merk ik voor het eerst wat ik al vermoedde, nl. dat Tang het spel wel meer dan een handje helpt. Ik zie zijn linker hand in zijn broekzak verdwijnen en er weer uitkomen met een balletje verstopt in de handpalm. Even verder gaat diezelfde hand richting gras en roept hij enthousiast dat hij zijn balletje gevonden heeft…. toevallig weer in het zicht van de green en de hole. Het Tangeske is geboren en bij insiders gekend als dé truck om snel een handicap 10 te verwerven. Hijzelf is dood, maar zijn naam is sindsdien voor eeuwig in het golfjargon ingeburgerd! Zelfs The Butler, mijn golfmaatje in Bulawayo, vraagt of het een Tang is, als hij weer een balletje met de hand beroert!?
Als je ouder wordt, wat ook effectief gebeurt en kan vastgesteld worden aan cellen, spieren, botten, organen,…, is het toch nog mogelijk vooruitgang te boeken. Stel…je hebt nog nooit gefietst. Je komt uit een maatschappij of cultuur waar geen fietsen bestaan of waar fietsen not done is en je belandt in pakweg Nederland, je krijgt een damesfiets tussen je benen geduwd en je krijgt een lichtdalende weg voor de wielen, dan kan je op de pedalen trappend na enige tijd de winkel of de kapper bereiken. Ondertussen ben je wel misschien vijftig of ouder, is de achteruitgang de vooruitgang allang voorbijgerend en heb je toch iets geleerd wat er daarvoor niet of in mindere mate was. Wij kunnen natuurlijk allemaal fietsen. Maar als er één sport is die door een ouder wordende populatie met tijd zat beoefend wordt, is het wel golf! Hoe slecht, onhandig, verziend of gehandicapt je ook bent, er zal altijd vooruitgang geconstateerd worden! Voorruit, achterruit….het is maar in welke richting je kijkt!
Het is bovendien de enige sport waar een handicap als vooruitgang wordt gezien. Work in progress! En niet altijd even correct, want af en toe een ‘tangeske ‘ is nodig om je op je zestigste aan een respectabele handicap te helpen!
Er draait een helikopter van een waaier boven mijn hoofd om een beetje koelte te geven. De lakens en het hoofdkussen plakken van het zweet. Het is midden op de dag, de zon staat in het zenith en de temperatuur stijgt boven de 30°C. De koorts heeft me te pakken en duwt het zweet met vlagen door mijn huid. Een hamer beukt tegen de binnenkant van mijn schedel en als ik mijn ogen open, krijg ik priemen terug. Vorige zaterdag reden we een leuke MTB-rit door Matopos. Rotsen, platteland, hutjes en leuke mensen op de weg. De paadjes kronkelen tussen en over de rotsen, langs loslopende koeien, door met water gevulde vleien en hoog gras. Het is volop regenseizoen en de natuur vaart er wel bij. Ook de mensen, want iedereen loopt er welgemutst en gelukkig bij! Al fietsend schraap je de huid van je armen en benen aan de centimeterslange acaciadoornen en het scherpe hoge olifantsgras. Het is genieten, maar ook afzien bij deze temperaturen. Voldaan en zalig vermoeid ploft de groep zich na de rit rond de braai vol braadworst en matabelesteak en laaft men zich aan een frisse Zambezi Lager. Hier lig ik dan als the English patient. Een week later. Gebeten door een teek, met een reactie van mijn lichaam die kan tellen na vijf dagen incubatie. Wijselijk ga ik naar de dokter en op haar advies wordt een antibioticakuur gestart. Het had vroeger gekund, maar hoe gaat dat. Een beetje afwachten en uitzieken om dan gaandeweg te ontdekken dat er weinig uitgeziekt wordt en er na 5 dagen nog geen keerpunt bereikt is?! Nu plat, uitgewoond en overgegeven aan de medicatie is mijn mentale keerpunt bereikt. Enough is enough! Mathieu VDP heeft het WK gewonnen en de week is herbegonnen. De verveling slaat toe, vooral omdat ik nog niet zolang geleden nog eens een week heb platgelegen met een voedselvergiftiging en we aan iedereen die het wil weten al jaren verkondigen dat dit zowat de gezondste en veiligste plek is op aarde met uiteraard het beste klimaat en ook nog eens de zuiverste lucht!
Ondertussen kabbelt het leven hier rustig verder, is, buiten de antibiotica, de tropische tekenkoorts bijna vergeten en komen vrienden terug als vanouds aan en af met nieuwtjes allerhande. De zotte honden van de buren lijken ook wel iets te mankeren. Één of andere tropenkolder heeft zich van hen meester gemaakt. De aandoening uit zich in een crescendo gaand geblaf, gejank, gehuil overgenomen door de ganse roedel en dat dag en nacht en het liefst onverwacht! We hebben al wel wat ervaring met de keffercollie van de buren in Hove en de wilde honden in de Ounilavallei in Marokko, maar dit overtreft alles! Maar ook alles went!?
De laatste jaren van zijn leven zag je hem nog wel eens wankel op een gammele fiets rondrijden. Vroeger was hij een fiere, clevere en welbespraakte anachoreet. Een man die zich bewust terugtrok van elke vorm van gezag. Hij recycleerde alles wat herbruikbaar was op het maniakale af, decoreerde zijn weelderige tuin met paspoppen en bedekte de bodem met Perzische tapijten tegen het onkruid. Alles wat nog eetbaar was werd verzameld bij bakkers, kruideniers op markten en uit de afvalcontainers van supermarkten gehaald. Als je de bladeren van een biet kunt eten, waarom dan de biet zelf uittrekken en opeten. Soms liep het wel eens fout als een te éénzijdig dieet van kaas en nog eens kaas tot oedeem in zijn onderbenen leidde en een iets gevarieerdere voeding zich opdrong. Het is duidelijk dat Gamel zijn tijd voor was en dat net de jongeren van nu in tijden van overvloed maar dreigende tekorten, wanhopig op zoek zijn naar een levensstijl, waar hij waarschijnlijk niet de uitvinder maar dan zeker toch een extreem voorbeeld van was.
Snijbieten sieren met hun mooie gekleurde stengels de biologische moestuin van vandaag. De jonge blaadjes en stelen worden geoogst en rauw in slaatjes of gestoofd in een quiche, soep of als spinazie gegeten. Eind jaren tachtig verbleven we met onze twee kindjes in een in koraalstenen gebouwd huis op Lamu. Het gebouw was open, zonder deuren en ramen, en keek uit op het vasteland van Kenya en de Indische oceaan. Nyamba Giovanna, het huis van…,is de plek waar we onze eerste oesters ooit aten en waar de huiskok ons het recept van Swahili spinach leerde. Paprika, patatjes, champignons, ajuin, look, spinazie, kokosmelk, daarbovenop een omelet en mogelijk nog een geheim kruid zijn de ingrediënten van het ondertussen beroemdste exotische gerecht in Hoof en omstreken.
Zo nu en dan worden hier wel eens overschotten en volledige maaltijden gewisseld. Koken voor twee als er dertig jaar een roedel uitgehongerde wolven aan tafel heeft gezeten, is niet simpel! Temba is de chef van de sadza met nsima. Kris maakt haar Swahili spinach met bladeren uit de moestuin. Ubuntu! Het teveel of de overschotten worden gedeeld. De stengels en bladeren van wat op snijbiet lijkt wordt hier spinazie genoemd, maar lijkt veeleer op voederbietenloof. Het is nauwelijks te verteren en het effect op je spijsvertering ruikt naar wat Seppe Van Groeningen beschrijft in’t Aards Paradijs wanneer zijn ouders uit pure noodzaak soep van gras als maaltijd voorschotelen.
Het onverteerbare zootje (zie bovenstaande foto) wordt dan ook nog eens klaargemaakt en geserveerd in een uit een oude motorblok gerecycleerde stoofpot. En voor ze hier een motorblok opofferen om gesmolten en terug gegoten te worden in een tweede leven als kookpot, moet er al aardig wat vuil olie gepasseerd zijn. Kris gaat dit niet graag lezen, maar er is niets zo erg als een nacht krullen en kreunen van de krampen na het eten van loof van voederbieten klaargemaakt in een motorblok! Experimenteren met vreemde ingrediënten, exotische kruiden, gistings-en fermentatieprocessen is in dit land met een vrij stabiel klimaat, lage vochtigheidsgraad en relatieve hoogte een leerrijk tijdverdrijf geworden. De zuurdesembroden zijn een succes bij buren en vrienden. De kefiryoghourt een must bij elk ontbijt. En de fermentatie van de kobi-zwam in groene thee en daarna met lychees op de fles voor een tweede gisting, is een waar godendrankje. Deze lycheekombucha demi-sec balanceert tussen een zuur witbier en een appelcider! Misschien bevat het voor de echte drinker een iets te laag alcoholpercentage, maar het ziet er alleszins wel straf bier uit! Schollekes!
Het is voorlopig nog onduidelijk of we de pot en zijn inhoud gaan kontroleren op restanten van dioxine zoals men momenteel de uitwerpselen van grensoverschrijdende Chinezen op een COVID -variant gaat testen! Puur pesterij!
Het is de tijd van het jaar dat drank en overvloed allerhande onze lichamen teistert. Verzadigd zoeken we het volgende feestje op om te herhalen wat we eigenlijk al wisten. Een haat-liefdeverhouding met onszelf en onze naasten. Een bevestiging of is het een bezegeling van eeuwige vriendschappen tussen pot en pint. Ook in Zim is het niet anders! Het regent hier veel. Meer dan ons lief is! En als de zon schijnt is het plots warm. Te warm om echt actief te zijn! De Morgen van vandaag titelt: Zimbabwe verbiedt de export van Lithium naar het buitenland! Het is algemeen geweten en al ruim honderd jaar gemeengoed dat Afrika door de rest van de wereld wordt leeggeroofd. Slaven, goud en diamant, uranium, kobalt en ga zo maar verder! DRC is het voorbeeld bij uitstek. Reeds een eeuw worden daar de duurste en meest gezochte grondstoffen gedolven en merkt de lokale bevolking daar niets van. Niks infrastructuur, niks geld, niks gezondheidszorg en niks onderwijs!
Met alle Chinezen maar niet met den deze, riep Mugabe nog net voor hij het tijdelijke voor het eeuwige ruilde! Zimbabwe stelde de export van platina vroeger al in vraag! Het wordt ontgonnen, geëxporteerd en verder geraffineerd in het buitenland. Met Lithium is het hetzelfde verhaal. Grote multinationals gaan met de grote winsten lopen en geven weinig terug aan de lokale bevolking, tenzij slechte werkomstandigheden en soms zelfs kinderarbeid! Door de raffinage plaatselijk te doen, creëert men alleszins de mogelijkheid om afgeleide producten ter plaatse te vervaardigen. Batterijen, zonnepanelen,…Dit zou een enorme boost zijn voor de economie en de tewerkstelling. Of er van dat platina-verhaal en de goede bedoelingen iets terechtgekomen is, weet ik niet! Hopelijk lukt het nu wel! Hoop doet leven….
De electriciteit springt na een onderbreking van 13h terug aan. Plots start het leven binnenshuis na een break van bijna een ganse dag. Vanmorgen om 5h, het was pikkedonker, zagen we het licht nog branden aan de voordeur. Even later begon de powercut om vanmiddag om 18h pas te stoppen. Kris zet de oven op. Ik laadt enkele batterijen bij voor je weet maar nooit…de volgende stroomonderbreking. De pomp van het zwembad wordt aangezet. De ijskast trekt zich op gang. De kerstverlichting flikkert aan! Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn! En St.Babwe ook niet…tenzij nog meer van dat! Volgens Flanders Invest is een stabiele electriciteitstoevoer de enige manier om de economie van dit land terug op gang te krijgen.
Een beetje betaalbaar gas en electriciteit wensen we ook ons Belgen toe om zorgeloos en gelukkig het nieuwe jaar in te stappen of fietsen of zwemmen of drinken of babbelen of kussen of….and our 12 points go to Ukrain!
Onophoudelijk valt wel ergens in een buitenwijk van de stad de stroomtoevoer weg omdat de koperen bovengrondse leidingen gestolen worden. Het duurt dan vaak weken voor dit mankement hersteld wordt. Hoe verder buiten de stad hoe erger! Vaak is je buur, al dan niet (invloed)rijk of aktief in de juiste politieke partij, een voldoende reden om zelden of nooit langere periodes zonder electriciteit te zitten. Wat dat betreft hebben we het hier wel getroffen.
In België gebeurt het ook dat bovenleidingen van Infrabel gepikt worden. De prijs van koper op de internationale markt moet vrij hoog liggen om deze handel en wandel te verantwoorden. Zambia met al zijn kopermijnen in het noorden zal er wel bij varen. Hoognodig, want het land leeft al langer op de rand van het bankroet en de infrastructuur is al decennia verwaarloosd. Zimbabwe is met enige vertraging dezelfde weg aan’t bewandelen. Infrastructuur kan hersteld worden en nog eens en nog eens tot het op de draad versleten is en beyond repair kapot wordt achtergelaten. De enige nieuwe werken in onze buitenwijk, Suburbs genaamd, zijn huizen bouwen en 5G internet aanbrengen. Verder ligt alles op apegapen, stroomt het leidingwater meer over de straten dan door de leidingen, hangt straatverlichting los aan verroeste palen te bengelen en staat de helft van de electriciteitskasten onder water! In The Chronicle van vorige week stond een gouddiefstal gemeld in Heyman Rd ! Een grote lading goud werd s’nachts uit een privé-woning langs Heyman in Suburbs ontvreemd, schrijft de krant. Huisnummer ontbreekt. Eens iets anders dan koperen draden meegraaien of zoals vorig jaar toen we een groepje dieven over de vloer kregen dat zich als hongerige en dorstige leeuwen op de inhoud van de ijskast stortte. Ondertussen haalden ze rustig onze ganse inboedel uit het huis en kieperden alles over de 3m hoge muur langs Heyman Rd. Gelukkig schoot de neighbourwatch net op tijd wakker en knalde hen met veel machtsvertoon van de eigendom. Verdeling van de rijkdom! Behalve deze keer want achteraf werd alles, behalve de dieven zelf, op straat teruggevonden.
Todd, buurvrouw en schrijfster, vertelt me vanmorgen dat ze regelmatig langs haar vaders huis wandelt en eens kijkt wat ze met de eigendom van plan zijn. Ze heeft het ouderlijk huis, ook langs Heyman Rd gelegen, vorig jaar verkocht. Het werd afgebroken en vervangen door een immense, lelijke betonnen constructie. Recentelijk merkt ze dat er zich een shopping center met Woolworth’s heeft gevestigd! Nieuwsgierig wandelt ze op de eigendom, maar ziet geen aktiviteit. Achter de gebouwen hangen een aantal security-uniformen te drogen en ze vraagt zich af wat die daar doen als er blijkbaar niets te beschermen of te beveiligen is. Tenzij?!
Neighbourwatch
De laatste jaren is er in Matabeleland een echte goldrush aan de gang. Elke tuinier, onderbetaalde werkman en werkloze schooier is de stad uitgetrokken met schop en houweel om zijn geluk elders te beproeven. Overal zie je putten uitgegraven en bergjes stenen langs de kant van de weg liggen in de hoop een streepje goud te ontdekken. Het zit overal, zeggen ze ons hier. Raap een kwartsklok op en de kans dat er goud in zit is groot, zelfs in je eigen tuin! Onderweg kom je wel eens iemand tegen die een klein zakje opendoet en enkele korreltjes van het hele edelmetaal toont. Hiermee betaal ik mijn flessen bier in de shebeen een eindje verderop, zeggen ze dan met een grijns. Ik zie vooral een stel rotte tanden en een paar met bloed doorlopen oogjes! Het is niet al goud wat blinkt!
De grotere goudmijnen rekenen op minimum 5gr per ton! How Mine haalt 8 tot 10gr en is daarom een van de rijkste en productiefste uit de regio. Onze buren zijn gouddelvers en laten het merken! De ene krib naast de andere verrijst in dit decennialang slapende stukje buitenwijk. Suburbs werd opgericht door de eerste pioniers die in de voetsporen van C.J.Rhodes en BSAP op zoek waren naar grondstoffen in de binnenlanden van Afrika en ondertussen een spoorlijn van de Kaap tot Caïro aanlegden. Tot dan verzorgden de diligences van de Zeederbergs het transport van mensen en goederen doorheen het onherbergzame en gevaarlijke gebied tussen Johannesburg en Bulawayo. Het huis waar we nu verblijven werd in 1896 door één van de broers gebouwd en de laatste postkoets staat tentoongesteld in het Natural History Museum. Omdat dit de eerste buitenwijk was, hoefde men het ook geen naam te geven. Het was gewoon de Suburbs van Bulawayo en is dat tot op de dag van vandaag gebleven.
Veel is er niet veranderd! Met de goldrush is ook het grote en snelle geld in velerlei zakken beland en met een inflatie die niet te volgen is, heeft helemaal geen zin om al die rijkdom op een bankrekening te deponeren. Wat we het laatste jaar in België aan geldontwaarding meemaken, vermenigvuldig dat met tien en je hebt een idee van wat ze hier continu ondergaan. ‘Make a plan’ is de vaakst gehoorde raad die ze je meegeven als het over geld gaat! Gevolg is dat al die meer dan honderd jaar oude Edwardiaanse, Victoriaanse en Cape Dutch huizen worden afgebroken wegens te oud en dus niet meer mee met de tijd. Het ene na het andere pareltje gaat onder de sloophamer en in de plaats komt iets nieuw! Groot, groter, grootst!
Ondertussen loopt de linker achterband van de Landy, die ondertussen de kaap van de 300.000km is gepasseerd (nog 700.000 te gaan), al voor de vijfde keer leeg. Telkens wordt hij hersteld of toch weer niet! Enkele dagen later staat hij gewoon weer plat tot op de velg! De tijd dat ze handjes moesten afhakken om voldoende rubber voor de bandenindustrie te produceren is gelukkig voorbij. Toch blijven excuses uit! Onbegrijpelijk als je beseft dat mensenrechten en persoonlijke vrijheden bovenaan de agenda staan van elke grote wereldwijde instantie. Quo vadis?!
Er is macht in de benen nodig om een col van 24km aan een gemiddeld stijgingspercentage van 7% te bedwingen. De kracht die je vind om diezelfde berg nog maar te willen beklimmen, zit ergens anders. Niet in de motorische cortex want daar gebeurt de besturing. Veelvuldige en lange trainingen zorgen ervoor dat er voldoende kracht in quadriceps en hamstrings ontwikkeld wordt om de pedalen 1,5 uur te laten wentelen. Mentale kracht is van een heel andere orde. Soms domweg met de kop tegen de muur botsen, dan weer door de muur gaan, af en toe berekend, soms intuïtief en met veel goesting of is het adrenaline en wordt het een freaky compulsief uitvoeren van iets dat al te lang obsessief tegen je hersenpan ligt aan te beuken. Noem het maar gezonde goesting. De drang om iets te doen dat je uitdaagt of het onbekende dat aantrekt.
Gezag is iets dat je uitstraalt. Een natuurlijke hiërarchie die sommigen laat zeggen en anderen laat luisteren. Een kracht die sommigen laat uitvoeren en anderen laat beslissen. Een drive die sommigen leider maakt en weer anderen beperkt tot volgen. Meestal is dit positief en zijn de gevolgen dat ook. Soms wordt het negatief …. slechte energie, zwarte magie, een duister ritueel!
Een Britse vriend zit momenteel verweven in een ware voodoo battle! Wie heeft macht over wie en welke middelen worden er aangewend om invloed op de ander uit te oefenen. Hij is een echte soutpiel, staat met één voet in Engeland en de andere in zuidelijk Afrika. De uit het Afrikaans afkomstige uitdrukking wijst ironisch naar de piemel die ergens halverwege in een brede spreidstand tussen Engeland en zuidelijk Afrika in de oceaan (het zoute water)hangt. Hij is artiest en houdt hij zich kreatief bezig met verf.
Vermits hij dus lange tijd afwezig is hier, heeft hij zijn personeelskwartier met aanpalend stuk land verhuurd. Een win-win-situatie met de bedoeling de tuin te laten onderhouden en de huurder de grond te laten opbrengen als extra inkomen. Goed op papier maar de realiteit draait enigszins anders uit. De huurder vind dat huis en land nu gewoon van hem zijn, stopt met het betalen van de huur en weigert de grond te verlaten. Een huisuitzetting via een deurwaarder is wat volgt en enkele dagen later zien we huisraad en spullen dan ook met de kinderen erbovenop aan de overkant van de straat staan. Nu moet je eens komen kijken, zegt Colin, als we door de tuin en langs het nieuw aangelegde maisveld passeren. We zien een reus van een cactus als een boom zo groot met daarin een dolk geplant. Waar de dolk in de cactus is geramd hangt een rode vod en net daarboven is een aangezicht in de bast gekerfd! Jezus allemachtig! Dit is pure voodoo! Met een slechte boodschap bovendien en wat doe je daarmee!?
Voodoo Chile is, wat mij betreft, het mooiste nummer van Jimi Hendrix. Vooral het gitaarspel is uitzonderlijk en onnavolgbaar. Een beetje psychotisch kan ook zo slecht niet zijn. Een wilde ruk, ongecontroleerde slag, uitbarsting van wat overtollige opstapeling aan energie of emotie…maakt muziek en kunst tastbaar en uitzonderlijk. Geen schade hier! Tenzij je zoals Van Gogh je eigen oor van je schedel snijdt of je beslist zoals Jimi Hendrix, Kurt Cobain en nog een rits anderen het tijdelijke voor het eeuwige te ruilen en het net daardoor voor altijd wordt!
Een rode vod, een zelfgemaakte dolk, een in een cactus gekerfd aangezicht…meer is er niet nodig om een wel krachtig ‘piece of art’achter te laten! Het maakt indruk en voelt raar. Niet beangstigend, tenzij de boodschap aankomt en voor jou bedoeld is natuurlijk!
Voodoo en zwarte magie is eigenlijk een vrij simplistische, beetje naïeve manier om iets of iemand iets aan te doen. Een eenvoudige reading op dit beeld vertelt ons dat de huurder/tuinman zijn baasje wenst de nek af te snijden met een dolk. De details van Colin’s verhaal met de tuinman gaan we jullie hier besparen. Het feit dat er een ‘ Messenger of Court’ bij te pas is gekomen en het hele gezin op straat is gezet, zegt genoeg. De rode vod rond de stam van de cactusboom zou kunnen betekenen dat onze vriend schilder een dikke nek heeft, een beetje stekelig is van karakter en dat er duidelijk bloed gaat vloeien! Het hoofd moet eraf! Hij liever dan ik! Die cactus overleeft dit wel en wat Colin betreft….dat zal de toekomst uitwijzen! Voodoo kan jaren, zelfs decennia later nog zijn uitwerking hebben?!
In 1878 wandelde een ezelin genaamd Modestine met Louis Stevenson tweehonderd kilometer door de Cévennes. Ze had moeite om het tempo traag te houden want het was gekend dat Stevenson een zwakke gezondheid had en daarom besloten had als Schot als God in Frankrijk te gaan leven. Hoe hard hij ook porde, mepte, zweepte en prikte, ze bleef hem sparen en ophouden om hopelijk na 12 dagen het einddoel te bereiken. Het moet gezegd… er zijn enkele vindingrijke items in zijn bagage die ook nu in een ASadventure-winkel zouden verkocht raken. In juni 2022 zijn we met zijn twee, Chris en ik, ongeveer net zo lang wandelend onderweg van Porto naar Santiago. Niet met een ezel en minder zwaar bepakt gaan we de kust af. Chris draagt 4kg bagage in een rugzak. Ikzelf beperk het tot 3,5kg aan een heupgordel. We gaan ons deze keer niet overbelasten, slapen in de openbare albergues, nemen de tijd voor een goed ontbijt en een overheerlijke koffie om dan vriendelijk maar met aandrang de deur te worden gewezen door de plaatselijke kuisvrouw. Eens onderweg passeren we al snel zwaarbeladen boetedoeners (ze bestaan nog steeds) , ontbijters op de eerste terrasjes langs de kustweg en worden al gaande de eerste verhalen gedeeld.
Afwijken van routes, is een sport. Verloren lopen is nieuwe wegen ontdekken. Een oude man zoekt het pad en vraagt ons welke weg wij uitgaan. Santiago!, is het antwoord. Maar we gaan wel de rivier volgen en niet de schelpjes en gele pijltjes langs de weg. Oké! Can I follow you! Even later wordt de recente geschiedenis van Polen en van de Pool zelf stap voor stap herinnerd en aangevuld vanuit zijn persoonlijke ervaring. Hij groeit op als kind achter het Ijzeren Gordijn. Als jonge student komt hij in aanraking met Solidarnosc en de uiteindelijke val van De Muur. Mag gaan studeren in de USA, beëindigt zijn opleiding tot arts en keert terug naar Polen. Hij vindt het zijn plicht om zijn land mee te laten genieten van de kansen die hij gekregen heeft en is daar nu nog steeds dankbaar voor. 72j is hij nu en hij voelt dat de huidige generatie en zelfs zijn eigen kinderen in Polen onvoldoende beseffen welke weg er is afgelegd. Ook de politieke klasse is daar nog weinig mee bezig en gaat de foute kant uit, besluit hij. Weer tien kilometer verder en tijd voor een Portugees broodje!
Nu…Modestine de ezelin ging er, ook zwaarbepakt, in 1878 vanuit dat Louis Stevenson op zijn minst de weg kende of zich toch enigszins had voorbereid op zijn tocht door dit onherbergzame stukje Frankrijk. De weinige dorpen die zij onderweg passeert zien dan ook eerder een ezeltje met een gekke landloper passeren en tonen weinig gastvrijheid. Meermaals loopt zij bij valavond verloren in een bos (Modestine mag zelf gewoon de meeste begane weg kiezen) om dan misnoegd door hem te worden achtergelaten, vastgeknoopt aan een boom. Uiteindelijk keren ze samen uit pure noodzaak gewoon terug naar het vertrekpunt van diezelfde dag.
Veel beter kan het niet worden! Van 14km op dag 1 gaat het naar 17 dan 20km en na een week zitten we moeiteloos rond de 25 wandelkilometers per dag. Het sfeertje zit goed. Een allegaartje verzamelt zich samen rond de albergues en op de terrasjes voor een gezellige babbel. Soms is er teveel volk en kan de plaatselijke verantwoordelijke het met moeite bijhouden. Iedereen is moe, wil die schoenen en sokken uit en als dan de bedden vol zijn of net niet, dan kan je nog een uur ongewassen vuil buiten wachten op een eventuele annulatie. Ofwel wandel je verder met de hoop in de volgende albergue een vrij bed te vinden!
Modestine in 1878 en Chris in 2022 vertonen veel gelijkenissen. Uiterlijk zijn de verschillen groot. Wat het EQ betreft kunnen zowel Stevenson als ik nog een lesje van de dames leren. De voorbereiding van de tocht was in 1878 en is ook nu meestal in grote lijnen gepland, maar wordt zelden gevolgd. Modestine, de ezelin, wordt anderzijds wel heel slecht behandeld en staat op een dieet van zwart brood…. Stevenson eet wit brood! Wij het lekkerste zuurdesembrood van de wereld!
The Storyteller van Dave Grohl houdt me gezelschap tijdens de vlucht van Brussel naar Bulawayo. Het is er eentje dat blijft plakken. Post-COVID vliegen met een allegaartje zigzaggend van noord naar zuid over de aardbol, kan nooit zonder gevolgen blijven. De vlucht gaat van Zaventem eerst oost dan zuidwaarts via Wenen naar Addis Ababa. Bij zonsopgang knalt de piloot met immens geschok en gedaver het vliegtuig brullend en piepend neer op Afrikaans meest bevlogen luchthaven. In het frisse ochtendgloren valt op hoe prachtig de hoofdstad van Ethiopië is gelegen tussen de bergen van het hoogland. Opstijgen lukt beter en enkele uren later vliegen we ZW richting Vic Falls Zimbabwe. Amper halfgevuld leggen we languit de vier uur naar Zimbabwe’s meest toeristische trekpleister af. De lege zitjes worden snel volgepropt met een lading Oostenrijkers en Slovenen, die een Afrikareis van Windhoek tot hier in een overlandtruck hebben doorgebracht. Voldaan en dolgelukkig laten ze de fotootjes van hun reis passeren. We stijgen nu iets moeizamer op en landen een uurtje later in Bulawayo. 24h non stop met een airco op je hoofd of in je nek?! Het snot zit vast ergens boven mijn linkeroog en aan diezelfde kant is mijn nek stijf. No country for old men! Komt daar nog bij dat bij aankomst de ene klus na de andere staat te wachten. De eerste storm heeft een woudreus gekliefd en op de muur van onze Griekse buur laten belanden. De nieuwe pergola is ingestort en in het zwembad beland. De Landcruiser heeft een platte achterband, de handrem is geblokkeerd en de batterij van het zonnepaneel was niet losgekoppeld, waardoor die volledig is leeggelopen…. Het is dan ook nog eens bewolkt en kil! Verder is het Paradise Lost! Een dag of twee acclimatiseren, aanpassen aan de hoogte (1355m) en de zon verschijnt alsof we erom gesmeekt zouden hebben. Een ochtendplons om 7h, yoga op het groene matje buiten in de eerste zonnestralen en de hoofdpijn, het snot en de stijve nek zijn weerom vergeten.
Dave Grohl schrijft als een geboren verteller. Eerlijk en herkenbaar. Opgroeien, twijfelen over alles, dromen… en ergens diep binnenin iets voelen branden. Een sterk geloof dat het allemaal wel goed komt. Met vallen en opstaan, verwonderd over dat wat het leven geeft en neemt. Een weg volgen die niet geplaveid ligt en slapen in een bed dat zelden gedekt is! Het boek leest vlot, blijft boeien en maakt de rustmomenten hier de eerste dagen makkelijker. De Nederlandse versie ervan lag op tafel in de Ardennen, waar we ons laatste familieuitstapje voor het vertrek maakten. Een kadootje voor Pieter de drummer! 40j net nu! Op de luchthaven in Zaventem botste ik op een Engelstalig exemplaar. Nog beter! Een boek leest het best in de originele taal. Vorige week raasde een hevige storm over Bulawayo. De bliksem sloeg in op een boom hier tweehonderd meter vandaan bij vrienden. Ze zitten al 6 dagen zonder stroom en ruimen de schade op. Wij ook of toch eerder onze Griekse buren. Georgia Kakadopoulos zit de bewuste namiddag op toilet als wind, regen, hagel en bliksem over de wijk passeert. Plots schrikt ze op van een enorme knal! Heel het huis davert op zijn grondvesten. De bliksem is op ons huis ingeslagen, denkt ze angstig en nog steeds op de pot geplakt. Als de storm is gaan liggen constateren ze buiten dat een enorme, oude boom vanuit onze tuin op de muur en hun dak is beland. Als bij wonder niks ernstigs en dus alleen materiële schade…maar toch was het schrikken!
Burenmuur na opkuis
Muren scheiden buren maar brengen ze soms onverwacht weer samen. Misschien kan ik daar vanmiddag de allesbeslissende match van de Belgen tegen Kroatië gaan kijken. We kunnen zeker winnen als die krawaten er ook bij gaan liggen….zoals onze boom! It’s all part of the process, zou Martinez zeggen en misschien krijgt hij nog gelijk ook!
Er was eens een man op weg. Een zoektocht als geen ander. Zo eentje dat het leven meer dan ontstijgt. Hij kruipt na een wild avondje op het dak om te tonen dat hij goed kan klimmen. Buizen, dakgoten, arduinen drempels,… Maar hij vergeet dat hij niet kan en nooit zal kunnen vliegen. Met een gebroken lichaam zoekt hij nu verder de weg. Sylvain Tesson is de dader en het slachtoffer of geen van de twee. Hij zet zijn avontuur verder en neemt rust en stilte nu als een natuurlijk gevolg van het lichamelijk falen. Urenlang ligt hij op de loer, wachtend op een dier dat nooit tevoorschijn komt. Herkenbaar en zalig! Of niet…
Quinn Simmons wint De Ronde
Er was eens een verre vriend die heel goed wist dat hij niet kon vliegen. Hij nam het niet zo wijze besluit om zijn kinderen te laten zien hoe hij decennia geleden en tientallen kilo’s lichter na een nachtje stappen thuiskwam, naar het balkon sprong, zich gezwind naarbovenhijsde en dan welgemutst zijn roes in bed ging uitslapen. De 100kg zware arduinen balk zat los en viel los op zijn hoofd!
Keith Haring
Er was eens een droom waarin ik kon vliegen. Echt dan! Mezelf had ik een techniek aangeleerd die niet alleen fysieke vaardigheid, maar bovenal een supramentale kracht vereiste om vanuit het bed van de grond op te stijgen en zo eenvoudig zonder armgezwaai of aangeplakte veertjes icarusgewijs boven alles en iedereen uit te zweven. Een unieke ervaring! Alleen het van de grond komen is moeilijk en soms lukte dat ook gewoon niet! Ontgoocheld werd je dan wakker, ook nog eens beseffend dat het toch maar gewoon een droom was. Vaker lukte het wel…in de droom. Bij het ontwaken probeerde ik dan gewoon terug te keren en zo fictie dichter bij realiteit te brengen. Zoals in Inception met de realiteit een loopje nemen. Nooit heb ik eraan gedacht om dat eens met de ogen open te proberen. En gelukkig maar!
In ‘De geschiedenis van het pad’ schrijft de Noor Torbjørn Ekelund het verhaal van zijn eerste wandelingen in de achtertuin van zijn grootouders. Tegelijk verweeft hij het ontstaan van paden in de geschiedenis van de mensheid en zijn eigen leven in het verhaal. Hij haalt het wereldberoemde gedicht van David Frost ‘The road not taken’ aan om het toeval van het kiezen van een weg en de gevolgen ervan te benadrukken. Hij zegt dat jarenlang het gedicht een inspiratiebron was voor avonturiers die ‘the unbeaten track’ wilden bewandelen. De drang naar het onbekende, onbegane, nieuwe!
The road not taken (David Frost)
‘Fout!’, zegt Ekelund. De keuze die de dichter wil voorschotelen gaat veeleer over de weg die je niet inslaat. The road not taken! En de drastische gevolgen die dat kan hebben. Het leven ziet er helemaal anders uit als je de andere weg inslaat. En wat heb je dan wel of net niet gemist! Zoals Sylvain en mijn verre vriend…
Bij de grens van Malawi naar Mozambiek krijgen we nog eens het echte Afrika te zien. De immigratie meldt dat we voor een visum terug naar de ambassade in Blantyre moeten. In 2015 hoefden we zelfs geen visum en nu was ons verteld dat het aan de grens ook kon. Na wat aandringen wordt dan toch de hele procedure opgestart alsof het om stoommachine gaat. Buiten wordt eerst de generator aangezet, dan binnen de computer. Vijf keer worden vingerafdrukken genomen. Nog even niet vriendelijk in de lens kijken voor het fotootje en na een uur wordt het visum afgedrukt. Blijkt er vervolgens geen papier in de printer te zitten en worden na enkele pogingen de scheefgedrukte exemplaren geknipt en geplakt tot er in mijn paspoort iets staat wat op een visum moet lijken. Heel zeker zijn ze zelf niet van het resultaat en of dat wel zal volstaan om het land probleemloos door te rijden en de gebruikelijke roadblocks te passeren. Ze vragen welke route we plannen en of we die niet kunnen wijzigen. In het noorden zijn in 2016 wat schermutselingen geweest en is er een compromis uit de bus gekomen waarbij de regio een zekere mate van zelfbestuur heeft gekregen. Het komt erop neer dat als we de grens in de Tete-provincie terug oversteken, hij met een paar telefoontjes onze doorsteek wel kan veiligstellen. Rijden we verder zuidelijk de grens over in Mutare, wat eigenlijk het plan was, dan kan hij niks garanderen. Na twee uur herhaalt het hele proces zich om Chris aan een visum te helpen. Nog eens twee uur verder krijgen we te horen dat het niet gelukt is en er zelfs niks wat op een visum lijkt bijeen te knippen en te plakken valt. Uiteindelijk verplicht hij ons te beloven dat we de grens in Nyamapanda zullen overrijden. Ondertussen is de zon aan het zakken en rijden we het laatste uur in complete duisternis op een redelijke weg, maar met tegenliggers, die standaard met de grote lichten aan of slechts één schijnwerper op je af komen gereden, is het uitkijken, doodsgevaarlijk en soms zelfs blindelings rijden. De bermen zijn diep. De randen van het asfalt verhakkeld. Veiligheidshalve nestel ik me achter een vrachtwagen en hou me verscholen in het zog van deze trage kolos tot de lichtjes van Tete in de verte opdoemen. Zweten is het in de stad die nat en vuil ligt te rotten langs de machtige Zambesi River. Als de deur van het kamertje in het Tete Motel, waar we de nacht willes nilles gaan doorbrengen, openzwaait en de airco om negen uur s’avonds 32°C aangeeft, vragen we Sardinha, de schriele manager, vriendelijk maar met aandrang eerst het ding aan te zetten voor we beslissen hier echt de nacht door te brengen. Met één visum en plakkend nat van het zweet ploffen we op het bed, trekken we liggend de kleren van het lijf en wachten we roerloos tot een koel briesje vanuit de airco in onze richting waait en zo onze bezwete lijven droogt en traag maar zeker afkoelt. We zijn veel gewoon. Drie weken Brazzaville en vier weken Lomé worden terug levende herinneringen. Dat was pas een test voor lichaam en geest! Het enige verschil is dat we daar enkel moesten wachten op een visum dat niet kwam. Nu niet of slechts half. Chris is illegaal in het land en haar achterlaten aan de grens is geen optie, hoe mooi en leuk Malawi ook is!? Samen uit, samen thuis…
Kamperen tussen de theeplantages in Mulanje
“I’m Glace”, zegt de mooie, vriendelijke jongedame aan de receptie van de Monkey Bay Beach Lodge. What’s in a name? We zien een oude koloniale woning, met een terras dat uitziet op de vervallen haven van Monkey Bay en een paar gestrande schepen. Boma aan de Congo-rivier gaf dezelfde aanblik, maar dit is Malawi en het meer van… . Wat riet en een paar korrels zand zeggen ons dat dit Bilharziagebied is en dus geen beach om te liggen zonnen en zwemmen. Nice to meet you too Glace or is it Grace? Yes, I’m Glace! We zijn al wel wat loadblocks gepasseerd in Malawi en hier slashen ze nog het glas met de hand langs de kant van de load. De wegen zijn overigens keurig en goed berijdbaar. “Tonight we have chicken or chambo with lice.”, voegt ze er nog vrolijk aan toe, zodat onze harten nog meer smelten voor Glace en Malawi in zijn geheel. Die avond doen we een avondwandeling door de lice-velden en naar een afgelegen vissersdorpje en drinken we als afsluiter van weer een leuke dag een koele Carlsberg met het zicht op de binnenvarende Ilala, de enige overblijvende veerboot op het meer. Het afgeleefde schip verbindt de stadjes langs het meer en is een legende op zich. John, de gebochelde filantroop die hier vanavond laat in de lodge-met-zicht-op-de-haven met een teveel aan bagage kwam binnengestrompeld, gaat morgen voor een week met de boot het meer rondvaren. Ian, rondtrekkende leraar engels, biedt John na het ontbijt een lift aan. Voor de gelegenheid stap ik mee in zijn huurwagen. De achterruit is dichtgeplakt met een zwarte vuilzak, de aandrijving linksvoor kraakt bij elke beweging van het stuur en bij aankomst aan de haven blijkt bovendien dat zijn rechtervoorband plat staat. John heeft zich een beetje misrekend en als we hem een minuut later op een fietstaxi door de haven zien rijden, vertrekt ook de Ilala uit de haven. Te laat! Ian en ik wandelen rustig richting aanlegkade om wat fotootjes van de uitvarende boot te nemen. Plots zien we John heftig zwaaiend in onze richting lopen roepend dat de boot alsnog terugkeert maar dat zijn bagage nog in de auto ligt. Weer 5 minuten later komt Ian met zijn verhakkelde huurwagen op de kade gereden en ligt de Ilala terug aan de kant. Vier sterke armen trekken onze filantroop de reling over en weg zijn ze. Op het bovendek staan de kapitein en enkele toeristen, daaronder bevinden zich de kajuiten. Benedendeks zitten de lokalen opeengepakt hun potje te koken. Mr.Bean in Afrika!
De avonturen van Baba in Afrika. 